Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από τότε που έφυγε ο Μιχάλης… Ο Μιχάλης των Δρόμων της Ελιάς, ο πολύτιμος συνοδοιπόρος μας, ο ανεκτίμητος φίλος, ο υπέροχος άνθρωπος.
Ήταν πέρυσι, στις 19 Ιουλίου, που χάθηκε ξαφνικά από δίπλα μας στο τραγικό ατύχημα στη Γεωργία και ράγισε η καρδιά των Δρόμων της Ελιάς και η δική μας… Ένα χρόνο μετά, ανοίγουμε το Ημερολόγιο του Οδοιπορικού στη σελίδα εκείνης της μέρας και διαβάζουμε…
19 Ιουλίου 2008
Η διαδρομή από την Τραπεζούντα μέχρι τα σύνορα με τη Γεωργία ήταν σύντομη και το τοπίο εντυπωσιακό. Ο συνοριακός σταθμός Τουρκίας-Γεωργίας έμοιαζε με διάδρομο, ένα πέρασμα με άσπρα κτίρια και σύρματα αριστερά και δεξιά, φορτηγά και χαλίκια. Περιμέναμε υπομονετικά μαζί με μικρές οικογένειες, παχουλές γυναίκες με όμορφα χαρακτηριστικά που κρατούσαν βαριές σακούλες στα χέρια… Από πού ερχόντουσαν άραγε και που πήγαιναν; Περάσαμε σχετικά γρήγορα τον έλεγχο ένας-ένας. Στην έξοδο αντικρίσαμε μια μικρή πόλη. Απέναντι υπήρχαν μερικά μαγαζιά, μια πλατεία με καφενεία γεμάτη κόσμο και πιο πέρα η θάλασσα… Η Μαύρη Θάλασσα! Στην πλατεία βρίσκονταν ήδη διασκορπισμένοι αρκετοί συνοδοιπόροι μας και κουβέντιαζαν χαλαρά. Ήταν γύρω στις 13.00 το μεσημέρι και έκανε ζέστη. Πλησίασα στην πύλη του συνοριακού σταθμού για να δω, αν είχαν τελειώσει όλοι οι δικοί μας με τον έλεγχο όταν είδα εκεί παραδίπλα τον Μιχάλη… «Έλα στον ίσκιο, πρόσεξε, ο ήλιος χτυπάει, δεν αστειεύεται», μου είπε. Πιάσαμε την κουβέντα… Μιλήσαμε για τη διαδρομή και το πρόγραμμα της επόμενης μέρας. «Θα τους ενημερώσω όλους το βράδυ και θα γλυτώσουμε από εκατό γκρίνιες», μου είπε… Του έσφιξα το χέρι και γύρισα πάλι στην πλατεία. Αναζήτησα τους επιβάτες του λεωφορείου που είχαν αποδράσει στην παραλία για να είμαστε έτοιμοι για την αναχώρηση. Λίγο μετά δόθηκε σήμα από τον αρχηγό της αποστολής να φύγει το λεωφορείο με κατεύθυνση την Τιφλίδα. Οι μοτοσικλετιστές έμειναν πίσω για ανεφοδιασμό.
Ξαφνιαστήκαμε όλοι με τις αγελάδες που περπατούσαν αμέριμνες και αργές στη μέση του δρόμου, χωρίς να νοιάζονται αν περνούσαν αυτοκίνητα. Ευτυχώς, αφήσαμε γρήγορα αυτή την επικίνδυνη ζώνη και πήραμε έναν ήσυχο δρόμο χωρίς αδέσποτες αγελάδες, χωρίς κίνηση που διέσχιζε ένα κατάφυτο τοπίο, άγριο, πανέμορφο με άγριες ορτανσίες παντού. Δυο-τρεις μοτοσικλετιστές μόνο μας προσπέρασαν. Αναρωτηθήκαμε γιατί αργούσαν οι υπόλοιποι… Κάποια στιγμή ο Νίκος, ο οδηγός του λεωφορείου, σταμάτησε. Ήταν περίπου 17.00 το απόγευμα. Μου είπε να κατέβω μαζί του και τον άκουσα να λέει στο τηλέφωνο: «Έχουμε θανατηφόρο; Είσαι σίγουρος; Ποιος είναι; Ο Μιχάλης…» Έχασα τον κόσμο… Πρότεινα να συνεχίσουμε και να βρούμε την υπόλοιπη ομάδα. Όχι απλή υπόθεση γιατί οι περισσότεροι μοτοσικλετιστές βιάστηκαν να φύγουν μετά τον ανεφοδιασμό και είχαν πάρει άλλο δρόμο …
Η αναζήτηση ήταν μια εφιαλτική οδύσσεια σε μια χώρα χάος, με μια αστυνομία αδιάφορη και ανίκανη, ένα ατελείωτο πήγαινε-έλα μέχρι να φτάσουμε στο σημείο όπου είχαν συγκεντρωθεί οι υπόλοιποι. Ήταν το προαύλιο ενός νοσοκομείου, ένα ημι-εγκαταλειμμένο κτίριο προ- σοβιετικής εποχής μέσα σε ένα πάρκο. Ο Μιχάλης δεν ήταν εκεί, ήταν αλλού. Εκεί ήταν ο Λεωνίδας που είχε τραυματιστεί. Είμαστε όλοι ένα ράκος. Σερνόμαστε πάνω-κάτω χωρίς να μπορούμε να αρθρώσουμε λέξη. Αποφασίστηκε να διανυκτερεύσουμε στο προαύλιο του νοσοκομείου και να δούμε το επόμενο πρωί τι κάνουμε. Το μέρος ήταν άθλιο αλλά δεν είχαμε άλλη επιλογή. Ήταν μια από τις εφιαλτικότερες νύχτες της ζωής μας […]
Αυτά γράφτηκαν πριν από ένα χρόνο… Τη μέρα που χάθηκε ο Μιχάλης και ράγισε η καρδιά μας. Για τον φίλο που έφυγε, για το χαμόγελο που έσβησε, για τα ταξίδια που οραματιστήκαμε και θέλαμε να κάνουμε μαζί… Έφυγε νωρίς, αλλά ακολουθούμε τους ίδιους δρόμους και αργά ή γρήγορα κάπου θα συναντηθούμε ξανά…
Μαρινέλλα Κατσιλιέρη, για την Ομάδα των Δρόμων της Ελιάς
Στη μνήμη του Μιχάλη…
Οι ‘Δρόμοι της Ελιάς’ που εγκατέλειψαν φέτος τους διεθνείς προορισμούς τους για να συναντήσουν τις στράτες της Β. Ελλάδας, ολοκληρώνονται το μεσημέρι της Κυριακής 19 Ιουλίου 2009 στον Βόλο, όπου θα συγκεντρωθούν φίλοι και συνοδοιπόροι του Μ. Καλογερόπουλου για να πιούν ένα κρασί στη μνήμη του (Sikia Camping Hotel, περιοχή Κάτω Γατζέα, 18 χλμ από το Βόλο, πληροφορίες: Στέλιος Γαβαλάς τηλ. 6974997377)
Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης ενός χρόνου από τον θάνατο του Μιχάλη και μετά από πρόταση του Εκτελεστικού Δ/ντή κ. Γ. Καραμπάτου, ο Πολιτιστικός Οργανισμός «Δρόμοι της Ελιάς» αποφάσισε όλα τα έσοδα που του αναλογούν ως συμπαραγωγού από την εκμετάλλευση των 5 επεισοδίων της ταινίας που γυρίστηκε στη διάρκεια του Οδοιπορικού 2008 από τη Cinegram (ήτοι το 30%), να αποδίδονται στα παιδιά του Μιχάλη.